As flores

Era unha tarde soleada de marzo; cando ós días se lles comeza a notar o aumento en horas de luz. O ceo estaba empedrado de nubes e o sol xa a piques de poñerse pintaba de tons alaranxados e vermellos todo canto tocaba. Fora un día fresco pero toda a aldea estaba alí reunida no atrio da igrexa vestidos de loito para a ocasión.

 

Contábame quen alí estivo que naquela pequena multitude o negro das roupas contrastaba coa explosión de colorido nun verxel de flores que en ramos e coroas se espallaban entre o xentío. Flores mortuorias e flores exóticas cheas de cor, e luz que espallaban un espeso cheiro a auga de colonia e herbas de San Xoán: Azucenas, crisantemos, rosas, cravos, semprevivas, … todo un exuberante xardín botánico que apenas deixaba ver as caras das persoas que as portaban.

 

A entrada da caixa na igrexa (daquela aínda se aprensentaba o corpo antes de enterralo) foi acompañada por un intenso e sentido silencio. Nin unha palabra, nin unha risa contida, nin o xogar dun neno alleo ó que fan os maiores.   Despois as flores foron pousadas no chan, contra os valados, nas escaleiras da entrada,… mentres a xente ía enchendo a igrexa.

 

Morrera O Manolo, un homiño xa maior que vivira sempre só na mesma casiña que nacera. Contáronme que era moi habelencioso nos traballos manuais. Que apenas vivía ó día do que criaba e labraba. E que aínda nesa escaseza sempre estaba disposto a botar unha man a quen o precisase. Cando a xente lle preguntaba “e como che hei pagar eu este favor que me fixeches?” el, que nunca tivera de nada, contestaba xocoso quitándolle importancia:

– Xa me levarás unhas flores o día do enterro!.

Data

8 Xuño 2018

Xornal

La Voz de Galicia

Tags: